Dlaczego Linux ma tak wiele dystrybucji? Objaśnienie dystrybucji Linuksa

W przeciwieństwie do Windowsa i macOS, instalacja Linuksa nie jest taka łatwa. Wyszukiwanie Linuksa w Internecie przyniesie Ci tak wiele systemów operacyjnych o różnych nazwach, żaden z nich nie nazywa się wyraźnie „Linux”. Dlaczego tak jest?

Linux staje się coraz częściej wybieranym systemem operacyjnym zarówno dla doświadczonych maniaków technologii, jak i zwykłych użytkowników. Ale dlaczego istnieją tysiące systemów operacyjnych lub „dystrybucji” określanych jako „Linux”? I dlaczego programiści tworzą coraz więcej systemów operacyjnych tego samego rodzaju? Dowiedzmy Się.

Czym są dystrybucje Linuksa?

Po pierwsze, ważne jest, aby wiedzieć czym właściwie jest Linux. Linux nie jest systemem operacyjnym, ale raczej jądrem, spoiwem, które łączy sprzęt twojego komputera z systemem operacyjnym. Gdy uruchamiasz aplikację na komputerze, klikając ikonę, to jądro komunikuje się z system operacyjny, aby uruchomić aplikację i wyświetlić dane wyjściowe na ekranie za pomocą sprzętu, tj. monitor.

System operacyjny składa się z jądra, aplikacji i często

graficzny interfejs użytkownika. Linux to jądro, a wszystkie systemy operacyjne, które go używają, nazywane są „dystrybucjami Linuksa”. Termin „dystrybucja” pochodzi od proces udostępniania systemów operacyjnych opartych na Linuksie innym użytkownikom, znany również jako „dystrybucja”, ponieważ jądro i system operacyjny są ogólnie wolny.

Co zrodziło tak wiele dystrybucji Linuksa?

Jądro Linux jest objęte licencją GNU General Public License, która daje każdemu pozwolenie na przeglądanie, edytowanie i rozpowszechnianie dowolnych aplikacji jądra. Ale nie zawsze tak było.

Wcześniej Unix był popularnym systemem operacyjnym, ale jego kod źródłowy należał do AT&T. Po pewnym czasie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley powstał BSD (Berkeley Software Distribution), system operacyjny w dużej mierze oparty na systemie Unix. W tym czasie istniały również inne systemy operacyjne oparte na Uniksie i wszystkie bardzo się od siebie różniły.

Niedostępność standardu tworzenia systemu operacyjnego opartego na systemie Unix i opór między systemami operacyjnymi w tym czasie dały początek erze znanej jako „Wojny uniksowe„Różni dostawcy rozpowszechniający swoje wersje Uniksa zaczęli ustalać własne standardy, w tym AT&T i BSD.

W 1983 r. Richard Stallman rozpoczął projekt GNU, skupiając się na rozwoju i dystrybucji darmowe i otwarte oprogramowanie. Projekt GNU miał na celu stworzenie darmowej wersji Uniksa, wersji, którą każdy mógł swobodnie powielać i rozpowszechniać.

Wiele aplikacji zostało wówczas opracowanych na licencji GNU General Public License, w tym TAR i Emacs. Jednak w projekcie brakowało jądra o otwartym kodzie źródłowym, części komputera, która pomaga systemowi operacyjnemu i aplikacjom w interakcji ze sprzętem.

W 1991 roku, osiem lat po rozpoczęciu Projektu GNU, Linus Torvalds zaczął rozwijać Linuksa. A rok później Linux został ponownie wydany na Powszechnej Licencji Publicznej, stając się tym, co znamy teraz jako GNU/Linux. Ponieważ jądro Linuksa było objęte licencją GPL, każdy mógł stworzyć system operacyjny na bazie jądra i swobodnie go rozpowszechniać.

Możliwość rozkręcenia własnego systemu operacyjnego za darmo zachęciła wielu programistów do rozpoczęcia ich dystrybucji. W tym czasie wydano wiele dystrybucji, w tym Debian, Red Hat i Slackware, rozpoczynając rewolucję Linuksa.

Dlaczego tworzone są nowe dystrybucje Linuksa?

Głównym powodem, dla którego programiści wciąż tworzą i rozpowszechniają nowe systemy operacyjne oparte na Linuksie, jest to, że po prostu mogą. Jądro Linuksa jest darmowe. Aplikacje są bezpłatne. Zasoby potrzebne do stworzenia całego systemu operacyjnego na jądrze są bezpłatne.

W dzisiejszych czasach ludzie rzadko tworzą dystrybucję od podstaw. Zamiast tego biorą inną popularną dystrybucję i albo budują nowy system operacyjny, używając poprzedniego jako bazy, albo przeskalowują go z nowym graficznym interfejsem użytkownika i dodanymi aplikacjami.

Ubuntu ma kilka własnych skórek, czyli Xubuntu, Kubuntu i Lubuntu. Jedyną różnicą między tymi trzema smakami jest środowisko graficzne. Zamiast domyślnego dostosowanego pulpitu GNOME, który jest preinstalowany na Ubuntu, Xubuntu, Kubuntu i Lubuntu dostarczane są odpowiednio z XFCE, KDE Plasma i LXDE.

Podstawowym celem systemu operacyjnego jest ułatwienie użytkownikom komputerów stacjonarnych. Kiedy ktoś chce mieć nową funkcję w systemie operacyjnym, tradycyjną drogą jest przekazanie opinii firmie, która opracowuje system operacyjny. Projekt GNU całkowicie zmienił ten przepływ.

To użytkownicy używają, rozwijają, przekazują opinie, wdrażają informacje zwrotne, a na końcu dystrybuują dystrybucję open-source. Możesz stworzyć własną dystrybucję i dodawać funkcje, które chcesz w systemie operacyjnym swoich marzeń.

Każdy, kto ma podobną ideologię i opinie, może wesprzeć projekt i zacząć pomagać deweloperom. Nie ma potrzeby kontaktowania się z firmą lub wypełniania formularza opinii tylko po to, aby uzyskać dodatkową funkcję dodaną do systemu operacyjnego.

Nie tylko użytkownicy, ale nawet duże firmy tworzą nowe wewnętrzne dystrybucje do użytku wewnątrz firmy. CBL-Mariner firmy Microsoft jest popularnym przykładem. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że duże firmy nie chcą korzystać z dystrybucji stworzonych przez innych użytkowników i wolą rozwijać własny system operacyjny od zera lub na innej głównej dystrybucji.

Projekt Linux rozrósł się do tego stopnia, że ​​giganci technologiczni, tacy jak Google, zaczęli polegać na jądrze Linuksa w niektórych swoich projektach. Weźmy na przykład Androida i Chrome OS. Android korzysta z jądra Linux pod maską, a system operacyjny Chrome jest oparty na Gentoo Linux, dystrybucji wydanej w 2000 roku.

Innym powodem fragmentacji desktopowego Linuksa są dostępne liczne typy urządzeń. Oprócz komputerów stacjonarnych, inne urządzenia, takie jak te oparte na procesorach ARM, również potrzebują systemu operacyjnego do działania. Linux rozwiązuje ten problem, zapewniając programistom podstawę do stworzenia systemu operacyjnego dla dowolnej rodziny procesorów, jakiej chcą.

Raspbian OS to dystrybucja stworzona specjalnie dla Raspberry Pi urządzenia. Można również znaleźć niezliczone dystrybucje opracowane do działania na starszych procesorach, które nie są obsługiwane przez zastrzeżonych dostawców systemów operacyjnych.

Czy naprawdę potrzebujemy tylu dystrybucji?

Jeśli jesteś kimś, kto po prostu potrzebuje komputera i systemu operacyjnego, aby załatwić sprawy, oczywiście, że nie. Możesz ujść na sucho z użyciem dowolnego systemu operacyjnego, o ile pasuje on do twoich rachunków. Ale dla tych, którzy chcą być rozpieszczani możliwościami wyboru, jeśli chodzi o ich urządzenia i cyfrowe życie, Linux jest tym, do którego należy się udać.

Możesz wypróbować kilka systemów Linux i zadowolić się tym, którego uważasz za najlepszego lub kontynuuj dystrybucję i testuj nowe dystrybucje. Linux daje ci taki wybór. Tak długo, jak ludzie będą wspierać i wnosić wkład w ekosystem open-source, będziesz widzieć, jak nowe dystrybucje są opracowywane i udostępniane za darmo w Internecie.

Tak działa Open Source!

Mimo że wiele prawnie zastrzeżonych systemów operacyjnych, takich jak Android i macOS, ma bazę kodu o zamkniętym kodzie źródłowym, używali Linuksa jako podstawy swoich projektów. Jest to całkowicie akceptowalne, ponieważ licencja, na której wydano jądro Linuksa, pozwala każdemu modyfikować i rozpowszechniać kod bez ograniczeń.

Ze względu na ogromne wsparcie społeczności dla systemów operacyjnych opartych na Linuksie, nowe i ekskluzywne funkcje są stale dodawane do dystrybucji. Chociaż można znaleźć wiele takich funkcji w innych zastrzeżonych systemach operacyjnych, takich jak Windows i macOS, niektóre z nich są ograniczone tylko do kilku dystrybucji Linuksa.

10 rzeczy, które możesz zrobić w systemie Linux, ale nie w systemie Windows

Czytaj dalej

O autorze