Animacja pozycji do pozycji: przewodnik krok po kroku dla początkujących

Przed animacją cyfrową animatorzy musieli rysować każdy ruch od zera. Opracowali metodę zwaną animacją ułożenia do pozy, systematyczne podejście, które pomogło im w realizacji wielu najsłynniejszych produkcji animowanych wszech czasów.

Oto przegląd tego, czym jest animacja z ułożenia do pozy i jak możesz samodzielnie wypróbować tę technikę.

Co to jest animacja ułożenia w pozę?

Podczas animowania od pozy do pozy większość czasu i wysiłku animatora poświęca na narysowanie „kluczowych” uderzeń w scenie – zbita z tropu postać nawiązująca kontakt wzrokowy z kamerą, albo król Artur trzymający wysoko nad sobą Excalibur, gdy uwalnia go z kamień.

Po zajęciu się tymi podstawowymi kadrami scena zaczyna się łączyć i nabierać formy. W kontekście studyjnym animatorzy na niższym poziomie są proszeni o wypełnienie luk pomiędzy, przenosząc publiczność przez każdy rytm. W innych okolicznościach oryginalny animator po prostu wraca do siebie. Tak czy inaczej, wynikiem jest kompletna animacja.

Po co animować ułożenie w pozę?

Pozy do pozy przygotowuje grunt pod świetną animację z kilku powodów – wspomniany wcześniej czynnik planowania jest jednym z głównych punktów sprzedaży. Innym jest alokacja twórczej energii. Jaka jest różnica między spędzaniem godziny na jednym rysunku a spędzaniem czterech godzin na 200 rysunkach?

W tym drugim przypadku kilka pierwszych rysunków będzie prawdopodobnie mniej więcej tak dobrych, jak ten narysowany w pierwszym przypadku. Jednak po kilku godzinach wielu z nas naturalnie straci apetyt.

W najbardziej dramatycznych i ekscytujących momentach animacji sensowne jest skoncentrowanie wysiłków, delegowanie bardziej mechanicznej pracy pomiędzy innymi lub sobie w późniejszym czasie.

Anatomia sekwencji ułożenia do ułożenia

Istnieje kilka składników, które zawiera większość przykładów animacji z ułożenia do pozy. Przyjrzyjmy się każdemu z nich.

Kluczowe pozy

Te „miniaturki” będą zazwyczaj momentami, które przekazują najwięcej znaczeń i emocji. Nagłe uświadomienie sobie, szczyt gniewu lub moment, w którym postać ląduje po upadku z klifu, wszystko to się kwalifikuje.

Pomiędzy

Jeśli w pierwszej pozie ramię jest uniesione, a w drugiej opuszczone, przestrzeń pośrednią należy wypełnić przynajmniej jedną ramką, w której ramię znajduje się gdzieś pośrodku. Im więcej klatek wypełnia tę przestrzeń, tym gładsza będzie animacja.

Awarie

Łączenie łańcuchowe każdej klatki kluczowej od razu może działać, jeśli animujesz coś bardzo prostego. Jednak po kilku sekwencjach nieprzerwanych żadną drugorzędną akcją lub okresem pauzy poczujesz: poczucie „niepokoju”. Podziały dają widzom resztę, której potrzebują, gdy przetrawią twoją animację.

Działają jako „klatki kluczowe” między klatkami kluczowymi. Zanim postać na coś zareaguje, może drżeć, podskakiwać lub mrugać. Te drobne czynności poprawiają ich wydajność, czyniąc je mniej nudnymi.

Związane z: Najlepsze aplikacje do rysowania i malowania na Androida

Jak ćwiczyć animację ułożenia w pozę

Twoje trzy najważniejsze priorytety jako animatora: czas, odstępy i spójność. Animacja pozy do pozy to idealna technika dla początkującego, który chce wzmocnić swoje umiejętności we wszystkich trzech obszarach.

Kiedy zaczynasz, nie ma nic lepszego niż uczenie się od mistrzów. Wygooglowanie imienia ulubionej postaci z kreskówek, a następnie wyrażenia „arkusz modelu” spowoduje: prawdopodobnie wyciągnie skarbnicę instrukcji technicznych, jak zbudować postać zawodowo.

Jeśli tak nie jest, polecamy klasyczny model Myszki Miki. Gdy znajdziesz taki, który Ci się podoba, odpal swój program animacyjny do wyboru.

1. Wybierz dwie kluczowe pozy

Po wybraniu pozycji narysuj je na dwóch różnych ramkach. Włóż jak najwięcej wysiłku w te kluczowe rysunki. Jakość na tym etapie jest kluczowa.

Tutaj widać, że wszystko jest bardzo proste. Przeglądając je tam iz powrotem, staje się jasne, że dwie klatki to za mało, by opowiedzieć tę małą historię. Aby stworzyć animację, którą można zapętlić, skopiujemy pierwszą klatkę kluczową i umieścimy kolejną instancję po pozie drugiej klatki kluczowej. Przejdź do następnej fazy.

2. Dodaj awarię (lub kilka)

Zakłóc ten prosty postęp, umieszczając coś w środku dwóch pierwszych pozycji.

Teraz Mickey cofa się przed upadkiem. Zginają się w kolanach, a ramiona zaciągają wokół szyi. Odgrywając to, sekwencja wydaje się znacznie lepsza niż same dwie klatki kluczowe, ale wciąż jest poczucie, że czegoś… brakuje. W takich przypadkach innym rozwiązaniem może być czasami inna awaria.

Cofnijmy ten pierwszy podział o włos. Zamiast przeskakiwać od razu do pozy drugiej klatki kluczowej, możemy sprawić, by lekko się podskoczył, zanim wyląduje w dłoni. Możemy również przesunąć drugą kluczową pozę i ostatnią klatkę z powrotem, aby uzyskać więcej miejsca na oddech.

Teraz przejdź przez własną krótką sekwencję. Jeśli akcja wydaje się solidna, wystarczy wypełnić przestrzenie między tym, co już masz.

3. Narysuj trochę pomiędzy

Zalecamy narysowanie pierwszego spomiędzy dokładnie w środku luki oddzielającej dwie pierwsze klatki kluczowe na osi czasu, łącznie z podziałami.

Kiedy już coś łączy, obejrzyj to kilka razy i kontynuuj wypełnianie pustych miejsc, aż wszystko zacznie się układać. Ta część będzie oczywista, zwłaszcza jeśli masz włączone nakładki cebuli w dowolnym programie do animacji, którego używasz. Wszystko, co musisz zrobić, to narysować każdą część ciała pomiędzy analogami poprzedzającymi i następującymi.

Te luźniejsze, bardziej szkicowe rysunki są nazywane „grubymi” i słusznie. Nie należy ich uważać za ostateczne, zwłaszcza podczas tego wstępnego procesu eksploracji. Ich celem jest odwzorowanie sekwencji wokół każdej pozy klatki kluczowej. W końcu wrócisz do tych szorstkości, dodając drugorzędne działanie i oczyszczając je w pewnym momencie.

Na tym etapie mniej skupiaj się na perfekcji, a bardziej na podstawach — dobrze odwzorowanej akcji szerokimi pociągnięciami i graniu, które wydaje się autentyczne.

4. Oceniaj i udoskonalaj

Po pierwszym przejściu spójrz na to, co masz. Jeśli niektóre części wydają się zbyt szybkie, możesz kontynuować przesuwanie klatek do przodu, robiąc miejsce na więcej przerw. To samo dotyczy sekcji, które się przeciągają. Możesz wciągnąć niektóre części z powrotem, a w razie potrzeby nawet usunąć je pomiędzy.

Warto wspomnieć: zauważysz, że nie każda oprawka jest w tym momencie wyjątkowa. Mamy kilka ramek „przytrzymaj”; martwe powietrze, które zapobiega zbyt szybkiemu ubijaniu sekwencji. Mogą one, ale nie muszą, zostać ponownie narysowane w miarę kontynuowania. Wszystko zależy od stylu, do którego dążysz.

Teoretycznie tak naprawdę nie ma mety. W tym przykładzie z pewnością moglibyśmy pójść dalej — na przykład dać mu trochę oczu lub dodać guziki do spodni. Należy pamiętać, że świetna animacja nigdy nie jest wykonywana od razu. Nie możesz dodać szczegółów do czegoś amorficznego i niejasnego; zawsze trzeba najpierw stworzyć solidny fundament.

Związane z: Przewodnik dla początkujących do programu Adobe Character Animator

Opanowanie sztuki animacji

Odrobina logiki i kreatywnego myślenia sprawi, że nawet bardzo wymagające sceny będą znacznie łatwiejsze do opanowania. Jest kilka scenariuszy, w których animacja z ułożenia do pozy przynajmniej nie oświetli przed tobą ścieżki.

W końcu prawdopodobnie poczujesz się wystarczająco pewnie, aby zaprojektować własną progresję pozycji. Zacznij od dwóch pierwszych, które możesz wyraźnie zobrazować, i postępuj dokładnie tak, jak opisano tutaj. Mając na uwadze te zasady, nic nie będzie w stanie Cię powstrzymać.

Jakie są 12 zasad animacji Disneya?

12 zasad animacji Disneya tchnie życie w kreskówki. Dowiedz się, czym one są i jak mogą poprawić animacje.

Czytaj dalej

O autorze